Dzisiaj jeździło się wręcz doskonale. Może to dlatego, że dawno nie byłem w TPK, może dlatego że bukowy las staje się soczyście zielony, a może po prostu dlatego, że jes twardo, nie ma piachu i komfort jazdy po singlach jest doskonały? Pewnie wszystko po trochu, ale dawno nie miałem takiej przyjemności z jazdy, zwłaszcza po singlach. Podjazdy dobrze wchodziły, zjazdy też. No chyba w tygodniu też pośmigam po TPK :) Jedyny minus to spore tłumy ludzi, zarówno pieszych jak i rowerzystów. Na wąskich ścieżkach ciężko się wymija, trzeba się przepuszczać.
Tym razem na 29 calach. Pętla niby taka zwykła, ale nadspodziewanie ładnie było. Jedynie kurz wzniecany każdorazowo po przejeździe auta się nie podobał. Poza tym piątka z plusem.
Najpierw bardzo ładny szuter przez Otomino wzdłuż Raduni zakończony przy młynie w Żukowie. Żukowo - to miasteczko ma w sobie coś. Na pierwszy rzut oka wygląda strasznie: dwie przecinające się krajówki i wieczne korki. Jak się przyjrzeć bliżej, to można dostrzec ładne rzeki, piękne doliny i wzgórza. Świetne tereny do rekreacji. Dziś też po raz pierwszy przejechałem pod mostem kolejowym. W pakiecie był nawet pociąg.
Za Żukowem polną drogą skierowałem się do Małkowa. Tam trochę pokręciłem się szukając grobu ostatniego właściciela wsi, ale nie znalazłem. Stoi za to dwór, własność byłej posłanki a obecnie prezes Polskich Linii Oceanicznych i jak to bywa, jeżeli coś jest w rękach polityków, to kiepsko się to kończy. Tu się kiepsko skończyło dla budynków gospodarczych z XIX wieku, których już nie ma, ciekawe co zrobią z samym dworem.
Za Małkowem wycięto stare piękne drzewa na polnej drodze, pnie mają z metr średnicy. Piaskownica totalna, ciężko momentami jechać. W małym oczku wodnym koło Miszewa łabędzie budują gniazdo, załapałem się nawet na łabędzi śpiew. Kolejne kilometry to same szutry i jeszcze więcej kurzu. Na koniec zahaczyłem o ten sam mostek co wczoraj. Niech wreszcie zaczną się deszczowe dni...
Szybki wypad w okienku w ciągu dnia. Pogoda piękna, można było się ubrać na lekko. Po drodze postój na dokręcenie poluzowanej korby. W Borowcu zachciało mi się spróbować nowych ścieżek, jako alternatywy dla szerokiej, piaszczystej leśnej drogi. Warto było, co widać na zdjęciach. Bardzo ładne miejsce, a takie niepozorne. Problemy z suportem w miarę zażegnane, luzy skasowane, ale teraz z kolei w trakcie mocniejszego kręcenia chrobocze prawdopodobnie bębenek piasty. Trzeba będzie zajrzeć do środka, nie ma rady.
Pojeździć trochę żwirkiem. W lesie sporo piachu. Niestety suport trzeszczy i ma spore luzy. Wymieniany w sierpniu, więc zaliczył ledwie 1500 km i już na śmietnik. Coś czułem, że ten pressfit to szału nie zrobi i tylko trzeba będzie pakować w to forsę.
Tym razem obrałem inny kierunek. Najpierw na północ, pod mocny wiatr. Bardzo dużo dróg z płyt betonowych, taka lokalna specyfika. W Borowcu nad rzeczką nawrotka i z wiatrem przez Czaple do Leźna. Potem skrajem lasu, podobnie jak wczoraj, tyle że znalazłem lepszy wariant wyjazdu.
Ciąg dalszy poznawania okolicznych dróg i ścieżek, których jeszcze nigdy nie przejechałem.
Przede wszystkim intrygowała mnie ulica "Do czarnego mostu" i sam most. Trochę piachu, ale warto było tam podjechać. Poznałem też pałac w Leźnie i kilka różnych, różnorakich ścieżek.
Pokręcić się trochę po osiedlowych krzakach, łąkach i ścieżkach po zjedzeniu wielkanocnego śniadania. To w sumie ta pozytywna strona obostrzeń: normalnie pewnie bym tutaj nie zajrzał, a okazuje się można pokręcić, narobić przewyższenia i porozciągać mięśnie.
